Zasadę leczenia nieoperacyjnego przy pomocy miseczki próżniowej poznałem w Jenie u Prof. Felixa Schiera w 2004 roku. Prof. Schier umożliwił mi poznanie metody w tym samym czasie gdy sam ją wdrażał. W ciągu paru ostatnich lat leczyłem blisko 300 pacjentów poznając zalety, a także ograniczenia tej metody. 

Z metodą Dr Sidneya Hajego w odniesieniu do klatek kurzych zapoznałem się w czasie wizyty u mojego przyjaciela Prof. Stana Konefala w Instytucie Shriners w Springfield, MA i byłem pod wrażeniem zarówno uzyskanych wyników jak
i gotowości udostępnienia mi wszelkich szczegółów metody. Umówione spotkanie w Brazylii z Dr Haje nie doszło do skutku. Zmarł 2 miesiące przed moją wizytą.

Kilkukrotnie w 2010 roku wyjeżdżałem do Prof. Klausa Schaarsmidta do Berlina. Moje uczestnictwo w operacjach polegało na ich wykonywaniu po jednej stronie, po drugiej Prof. Schaarschmidt. Z tak bezpośrednim podejściem
i szacunkiem dla drugiego chirurga rzadko dzisiaj się spotyka.

Aby poznać szczegóły ewentualnych zaburzeń oddychania u pacjentów w trakcie leczenia, odbyłem szczegółowe szkolenie w zakresie spirometrii w 2012 roku.

Uważam, że każdy pacjent z klatką lejkowatą wymaga wpierw dobrej diagnozy. Dopiero wówczas można przedstawić możliwości lecznicze. Ani leczenie nieoperacyjne nie jest lekarstwem na wszystko, tak samo operacja nie jest wymagana u każdego. W obu metodach zasadnicze znaczenie przypisuję fizjoterapii. Bez fizjoterapii wyniki, niezależnie od metody, są dużo gorsze, albo wprost złe. 

​